Niet zozeer omdat je haren soms zo in de wind staan dat ze buiten het bereik van de lens waaien. Maar je bent een buitenbeentje. In de beginjaren als enige vrouwelijke schepen tussen die bende machomannen. Dat zal wel niet zo evident geweest zijn. Ook als kunstliefhebber tussen cultuurbarbaren misschien, die lacherig met hun ogen draaiden als je een voorstel deed.

Iedereen weet dat we op vele punten niet op dezelfde lijn zaten, en zitten. Maar wat ik wel sterk vind is hoe je jouw deel van het beleidsveld hebt bevochten, en bekomen, en daar op je eigen manier aan de weg hebt getimmerd.

En zoals vaak in de politiek kan men buitenbeentjes wel gebruiken, zolang ze niet te veel mee spelen in het grote spel. Maar als het buitenbeentje in de weg komt lopen, krijgt het een schop en moet het aan de kant.

Sommigen delen de mensen op in de hond-achtigen en de kat-achtigen. De katachtigen kunnen ongelooflijk lief zijn en aanhankelijk, sluw ook, maar ze zullen zelf kiezen wie hun baas is, en als het er op aan komt kiezen ze vooral voor zichzelf, en keren ze hun baasje gewoon de rug toe. De hondachtigen zijn zoals het woord zegt hondstrouw. Hoe slecht ook ze worden behandeld, de hond zal nog altijd loyaal blijven aan zijn baasje, ook als die dat niet echt verdient. Maar de trouw van de hond is authentiek, en onvoorwaardelijk.

Jij bent zo iemand van het type hond, die trouw blijft aan je politieke visie, en aan de groep mensen met wie je die visie deelt, ook al zijn sommigen die trouw niet altijd waard. Daarom dat je nu de voorzitterssjerp toch doorgeeft, ook al had je de sleutel zelf in handen.

Beste Betty,

Toen je OCMW voorzitter werd was het niet echt je eerste keus, maar wij hebben allemaal gezien hoe je je ingewerkt hebt, en hoe je doorheen al de wetten, reglementen en dossiers de rode draad van het OCMW hebt aangehouden, namelijk de mensen die het nodig hebben een hand reiken. Je deed dat op je eigen manier, en dat is niet altijd even gemakkelijk om volgen, maar uiteindelijk paste de jas van OCMW voorzitter je als gegoten. Je geeft die jas nu door aan Jan. Hij zal niet echt passen in de jas zoals jij hem doorgeeft. Er zal wat aanpassing nodig zijn, wat breder hier of daar, wat korter of langer. Het zal wennen zijn, ook voor ons.

En jij zal nu zonder die jas de kou in moeten. In het begin zal je je jas wel missen. En mensen die je altijd in die jas hebben gezien, gaan je misschien voorbij lopen. Maar al snel vind je wel een andere jas, of misschien ben je blij van die zware last verlost te zijn, en dartel je zonder jas de zomer in. Wij wensen je alvast het beste, jas of geen jas.